Rozdział 19 "Zamknij się! Przepuśćcie mnie!"

*** Następnego dnia ***

*** Oczami Laury ***

Robiło mi się żal. Chciałam przeprosić Rossa i spytać się, jak podróż i czy już gra. "Ja naprawdę go kocham i chcę wziąć z nim ślub. Co mnie wczoraj napadło? Jestem naiwna. Zadzwonię do niego."

Dzwoniłam do niego chyba 15 razy - ani razu nie odebrał. Martwiłam się. Pomyślałam - spróbuję później.

Włączyłam telewizor, a tu nagle na kanale informacyjnym:

"Wypadek samochodowy na Forest Road w Londynie przy stacji metra Blackhorse Road. Kierowca uderzył w ciężarówkę z toaletami przenośnymi. Przewieziono go do Szpitala Thorpe Coombe. Stan kierowcy ciężki. Prawdopodobnie ma złamane nogi i jest zatruty amoniakiem. Kogoś z rodziny prosi się o pilny kontakt."

Nie mogłam uwierzyć własnym uszom i oczom. Przecież tędy jedzie się na lotnisko! Ross miał wypadek, jest w stanie ciężkim! Jadę do szpitala!

Jechałam najszybciej jak się dało. Na szczęście mieszkamy dwa i pół kilometra od tego szpitala. Zaraz tam byłam. Wbiegam do niego, krzyczę do rejestratorki:

- Czy leży tu Ross Lynch?!

- Proszę czekać, zaraz sprawdzę... Tak, leży w sali numer 118 na pierwszym piętrze, proszę poczekać przed drzwiami na lekarza. - Odpowiedziała rejestratorka bardzo spokojnym i znudzonym głosem.

Pobiegłam i usiadłam przed drzwiami. Po chwili z sali Rossa wyszedł lekarz i spytał:

- Pani jest z rodziny pacjenta?

- Tak. - Odpowiedziałam.

- Pacjent jest w stanie ciężkim, prawie krytycznym. Zatrucie postępuje. Tętno zwalnia. Jest źle. Bardzo źle. - Oznajmił lekarz.

- Jak to? On... on może umrzeć? - Spytałam jąkając się

- Niestety, ma około 25% szans na przeżycie. - Odpowiedział lekarz.

Załamałam się. Nie, to nie może być prawda. Wbiegłam do sali. Ross leżał na łóżku nieprzytomny. Wokół niego biegały pielęgniarki. Po chwili jedna oznajmiła:

- Puls zerowy. Zatrzymanie akcji serca. Zanik funkcji życiowych!

Druga odpowiedziała:

- Reanimujemy!

Wtedy krzyknęłam:

- NIEE! JA TO ZROBIĘ! JA CHCĘ URATOWAĆ MU ŻYCIE LUB OGLĄDAĆ, JAK ODCHODZI!

- Proszę pani, to niemożli...

- ZAMKNIJ SIĘ! PRZEPUŚĆCIE MNIE!

Wtedy przytuliłam Rossa i go pocałowałam. Przy okazji wdmuchnęłam mu chyba tonę powietrza. Po chwili ta sama pielęgniarka, co powiedziała o zatrzymaniu serca oznajmiła:

- Serce pracuje, funkcje życiowe przywrócone, pacjent żyje, stan ciężki, lecz stabilny.

Ross będzie żył. Uratowałam mu życie. Będziemy razem, weźmiemy ślub! A ja urodzę dziecko i nie będę samotną matką!

__________________

Co za rozdział. Sam go przeżywałem, jak go pisałem. Mam nadzieję, że emocje sięgały zenitu, gdy go czytaliście... ;)

/Jack